Met zijn zesentachtig 'Preken op het Hooglied' heeft Bernardus van Clairvaux (1090-1153) een meesterwerk binnen de Latijnse literatuur geschreven. Heel vroeg in zijn loopbaan als abt moeten hem de hoofdlijnen voor ogen hebben gestaan. Toch zou hij nog lang wachten voor hij er daadwerkelijk aan begon. Het werd een levenswerk, dat hij maar enkele jaren voor zijn dood heeft voltooid. Het resultaat is een hoogtepunt in de Latijnse christelijke retoriek. Het legde de basis voor een hele traditie van commentaren op het Hooglied, maar is tevens van groot belang geweest in de ontwikkeling van de christelijke mystiek.
In 'Bruiloft II' zijn de preken 24 tot en met 45 vertaald. Zij voltooien de lectuur van de eerste zang van het Hooglied en besluiten met de huwelijkszang waar bruid en Bruidegom zich in een lied verenigen. Centraal staat het menselijke verlangen naar een verlossing uit de conflicten en tegenstellingen waaruit het leven bestaat.
