Waarom duurde het zo lang voordat het Koninkrijk der Nederlanden slavernij in de koloniën afschafte? Bescheiden kritiek was er al sinds de zeventiende eeuw. Rond 1780 verschenen de eerste veroordelende boeken over het erbarmelijke slavenleven. John Stedman, Dirk van Hogendorp, Petronella Moens en Betje Wolff werden in Nederland voorlopers van een groeiende antislavernijbeweging.
In 1842 werden drie verschillende burger-petities aan de koning aangeboden met verzoeken om de slavernij af te schaffen. Een van de petities was door vrouwen georganiseerd. Alle werden afgewezen. De regering zou de zaak bezien maar er gebeurde niet veel, het vrijmaken van slaven was te kostbaar.
De 'Afschaffers' gaven niet op en groeide in omvang en belang, buiten en binnen het parlement. Nieuwe kritische anti-slavernijboeken in de jaren vijftig van de negentiende eeuw gaven een extra impuls. Tien jaar later kon de regering haar standpunt niet langer handhaven en werd slavernij officieel afgeschaft.
In 'Hollandse bedaardheid' vertelt Dirk Tang over de eerste, moedige Nederlanders die al vanaf het begin van de negentiende eeuw tegen de stroom in ijverden voor afschaffing van slavernij en protesteerden tegen de traagheid waarmee de regering uiteindelijk gehoor gaf aan de oproep.
'Tang geeft met zijn glashelder overzicht een zeer leesbare en waardevolle bijdrage aan een moeilijk debat.' – Henk Slechte, Geschiedenis Magazine
