Nergens wordt ons het wezen van de dood zo diep geopenbaard als in de kunst (tenzij in de dood zelf misschien). Ieder kunstwerk is een aanleiding om bij de dood stil te staan. Het is die ultieme schaduw die over ons begrijpen valt. Maar ook het omgekeerde geldt. We moeten in de nabijheid van de dood vertoeven om te vernemen wat het kunstwerk is. Tussen de kunst en de sterfelijkheid bestaat een oorspronkelijk pact. Dit boek wil beide in een onderling gesprek brengen. Denken over de dood en denken over de kunst worden in elkaar geweven.
Toch botst deze gedachtengang onvermijdelijk ook op het fenomeen van de actuele kunst. Als kunst altijd gericht was op de oorsprong, stelt ze nu vooral een vraag naar de toekomst. Ze maakt de duizenden jaren oude knoop los die haar verbond met de dood. Ze zoekt de wereld op en ze wil met het leven te maken hebben. Ze bevrijdt zich van die kwetsende partner.
Hoe dodelijk is dit loskomen van de dood? Vandaag is kunst dan ook een acute vraag naar haar eigen overlevingskansen, of wellicht reeds een moedig onder ogen zien van haar eigen sterfelijkheid.
