Voorgangers in lokale geloofsgemeenschappen en huisartsen hebben gemeen dat zij iemand met een euthanasiewens naar een goed einde willen brengen.
In dit boek onderzoekt auteur Pieter Post of er aanknopingspunten zijn voor samenwerking van geestelijken en huisartsen. Hoe goed zij elkaar kennen, blijkt uit hun ervaringen met het levenseinde en met elkaar. Praktijkvoorbeelden illustreren de begrenzingen van ‘de dominee en de dokter’ dat zij geen Einzelgängers en alleskunners hoeven te zijn.
Kijken we naar de toewijding, de gemeenschappelijke vragen, zorgen en dilemma’s, de impact van een levensbeëindiging op henzelf, dan zijn er voor huisartsen en geestelijken / geestelijk verzorgers voldoende redenen om samen te werken, uiteraard met behoud van het beroepsgeheim. Pieter Post bepleit in zijn boek een liturgie voor het levenseinde. Voor de arts kan deze liturgie een stille wenk zijn dat hij of zij er niet alleen in staat, omdat de levensbeëindiging door de ordening van woord, gebaar en afscheid binnen het geheel van Gods gezichtsveld opgenomen is.
Ad Nuijten, SCEN-arts en opleider aan de huisartsengeneeskunde.
Je zou euthanasie bijna een sacrale handeling kunnen noemen. Dat bijzondere karakter wordt door Post benadrukt in zijn pleidooi voor een liturgie voorafgaand aan het levenseinde. Zelf ben ik op het terrein van euthanasie aarzelender, maar Post geeft zich van deze spanningsverhouding voldoende rekenschap. De doorsnee Nederlandse protestant ís nu eenmaal betrekkelijk liberaal waar het over euthanasie gaat. Dit boek voorziet daarom in de behoeften van een belangrijke lezersgroep. Post is een dialogisch schrijver die ook zijn eigen betrokkenheid bij het onderwerp duidelijk maakt.
Dat voorkomt dat dit boek over de hoofden van mensen heen gaat. Het boek is aangenaam leesbaar.
Theo Boer, hoogleraar ethiek aan de Protestantse Theologische Universiteit.
Pieter Post (1958) begon als verpleegkundige, werd doopsgezind theoloog en
was docent voor de Praktische Theologie. Nu is hij emeritus-predikant.
