Ik wilde gewoon zijn. Gewoon indiaantje spelen. Erbij horen, mogen zijn wie ik was, ik wilde leven, net als alle andere kinderen. Maar mijn moeder had andere plannen. Voor haar was ik een middel om haar eindeloze behoefte aan aandacht te verwezenlijken. En mijn stiefvader? Die vond mij alleen maar hinderlijk. Niet de moeite waard.
Robbie onderging nodeloos talloze diëten, medische behandelingen en ziekenhuisopnames. Hij werd ziek gemaakt. Door zijn eigen moeder. Zijn puberteit markeerde het begin van zijn strijd om zijn eigen identiteit te vinden en te begrijpen wat er werkelijk aan de hand was. Een inzicht dat hem, eenmaal volwassen, in staat stelde om nauwkeurig te beschrijven wat 'Münchhausen-by-proxy' betekent voor het kind dat daarvan het slachtoffer is.
Dit is het diep aangrijpende en tegelijk onvoorstelbaar krachtige verhaal van een eenzaam kind. De glasheldere dialogen en de vlijmscherpe beelden tonen niet alleen hoe het was, hoe het eruit kan zien, maar ook hoe diep de schade is die door deze vorm van mishandeling wordt veroorzaakt.
Robert Broeils (1968) wil zijn ervaringen delen met zijn lezers en ze daarmee bewust maken van de ziekelijke behoeften van sommige mensen. Hoe iemand vanuit pathologische zelfzucht vrijwel gewetenloos kan handelen. Er bestaan mensen, ook moeders, die heel ver gaan als hun behoefte aan aandacht niet wordt bevredigd.
Een verhaal dat moet worden gelezen. Door gewone mensen, maar ook door leerkrachten, artsen, verpleegkundigen. Opdat iedereen het voortaan opmerkt als een kind te vaak ziek of gewond is.
