Nog niet zo lang geleden liet Toon Tellegen zich in een interview ontvallen: Mijn grootvader, die in Rusland is geboren, was oud toen ik hem kende. Hij werd geboren in 1875 en ik in 1941. Hij had een grote witte baard, die naar twee kanten uitstak. Mijn moeder zei dat het een Russische baard was. Pas na zijn dood ben ik erachter gekomen dat hij zijn leven veel heeft geschreven, herinneringen aan het oude Rusland van voor de revolutie; die herinneringen zijn prachtig, maar nooit in een boek verschenen. Toon Tellegen heeft de verhalen die zijn 'Russische' grootvader hem vroeger vertelde of had kunnen vertellen na al die jaren eindelijk opgeschreven. Het zijn verhalen over familieleden die voor de Russische revolutie in Sint-Petersburg woonden; over de eigenaardige gebruken, over de levenswijze die ze na hun vlucht terug naar het moederland Nederland in gedachten hadden meegenomen. Het zijn tot weemoede stemmende verhalen, soms grappig, soms laconiek of bizar, vaak somber, wanneer de grootvader niet naar de bodem van zijn herinneringen wil afdalen. Alsof iets hem tegenhoudt. Toon Tellegen laat ons iets proeven van de intimiteit die het vertellen eigen is, van de bijzondere ontmoetingen tussen een grootvader en zijn kleinkind. Onvergetelijke ontmoetingen, onvergetelijke intimiteit.